In Nouackcott was er op een afgebrokkelde fontein op een rond punt na niet veel cultureels te zien. Langs de haven reden we door naar een natuurreservaat waar we op hobbelige wegen de grenspost met Senegal bereikten. Snel lieten ze ons niet door. Alle papieren moesten uitvoerig bestudeerd worden en tijdens die uren was er niets anders te doen dan bakken en braden in de wagen. Het vallen van de avond bracht verkoeling en we kregen groen licht om door te rijden naar Sint Louis in Senegal. De sfeer in Senegal was heel anders, een gezellige drukte, meer kleur en muziek op straat maar wel tropisch warm.

 

Van Sint Louis reden we naar Dakar, 'n ontzettend drukke stad die, naast het feit dat je daar als bijna enige blanke rondloopt, heel Frans aandoet. Is normaal aangezien het land sinds 1960 onafhankelijk is. 

Van Senegal was het echt uitkijken naar Gambia. De eindstreep konden we al ruiken. De ferry naar daar was op z'n Afrikaans. Alles was geregeld dat we met z'n allen de boot op konden maar er bleek niet genoeg plaats te zijn. De ene helft kon er al op, enkelen bleven wachten tot de ferry terug zou keren. Tja, het wachten zijn we gaandeweg gewoon geraakt. stoeltje uithalen, en praatjes slaan met passanten. 

In Banjul logeerden we in een hotel die heel luxueus aanvoelde. Banjul kent een erg toeristische streek en het begon allemaal terug wat Westers aan te voelen. Na het zien van al die armoede voel je je schuldig dat je een kamer huurt die de helft is van het maandloon van vele Gambianen. maar deugd deed het wel om goed te eten en eens niet in de bus te slapen. Hieronder een foto van onze living, keuken, ... waar de de afgelopen weken in verbleven. Ik sliep rechts op de brancard, Bart links op een luchtmatras. Een tweepersoonsbed in het hotel voelde heel luxueus aan. 

In Banjul kregen we de kans om enkele projecten te bezoeken van onze medechallengers. Zo gingen we mee naar SOSkinderdorpen waar we onderstaande foto trokken. 

In de namiddag was het onze beurt. We werden warm onthaald door de dorpsoudste, de verantwoordelijke in het ziekenhuis... Iedereen was erbij voor een ceremonie waar we de sleutels overhandigden, een drankje kregen en een rondleiding in het ziekenhuis. We schudden de hand met de ambulancier van dienst en legden hem uit hoe alles in mekaar zit.  

Klik door naar volgende link om meer over het health center te weten: http://www.hospitalsanyang.nl/

Volgende dag was er wat tijd om de buurt in en rond Banjul te verkennen. Zo zijn we naar zee gegaan en hebben we een krokodillenkwekerij bezocht. In de kleine straatjes kregen we heel veel bekijks. 

Veel tijd was er jammer genoeg niet want zaterdag stonden we al terug met onze voeten op Belgische grond. Graag willen we nog iedereen bedanken die ons gesteund heeft in onze tocht en dat zal wellicht iedereen zijn die we kennen. Als laatste kun je nog een filmpje bekijken van hoe we door de zandvlaktes van Marokko scheuren. We zijn in het begin te zien, verdwijnen even en komen dan terug in beeld rond 4,45 en 11,11 minuten. 

http://www.youtube.com/watch?v=QIZCxK9cBjA&feature=youtu.be

Een heel, heel korte bericht:
Goed toegekomen in Banjul, morgen naar het ziekenhuis waar we onze ziekenwagen afgeven.

later meer

Even van de wereld geweest, geen internet noch telefoonverbinding en er was eigenlijk maar weinig tijd om iets te schrijven. Deze middag toegekomen in nouakchott (mauritanie) in een "hotel". Maar eerst een update van alles wat vooraf ging. Laatste bericht dat we stuurden kwam van ergens in de buurt van Merzouga waar we meereden met de 4x4 door de zandvlakte. Sinds dan zijn we doorgereden naar Zagora waar vele wagens een herstelbeurt kregen. Sommige herstellingen duurden tot diep in de nacht, wij waren er ook bij maar dan enkel om alles te bekijken. Telkens je ergens stilstaat komen er kinderen op je af. Ze vragen eerst naar een cadeau, sommigen blijven staan voor een praatje. Wij leren dan wat Arabisch, zij Nederlands en voor beiden gaat het niveau van het Frans wat naar boven. Opvallend was hoeveel honger naar kennis dat ze hebben. "Wat is de hoofdstad van USA, hoe werkt die auto, ... "

Voor de volgende dag hadden we afgesproken in Foum Zguid. De 4x4 gingen via de duinen, Wij en 'n motard gingen via de asfaltweg waar we toch even de tijd hadden om de toerist uit te hangen. Hieronder een foto van 'n palmboomtuin.

Wij zijn toegekomen rond half drie, de rest van de groep had problemen om de duinen te trotseren en waren er pas diep in de nacht. Bij het ontwaken liep de wagen niet zo lekker, platte band maar deze was redelijk snel en zeer goedkoop te herstellen. 

Wat erna volgde was drie dagen, bijna aan één stuk door rijden. Van Foum zguid naar de grens van Mauritanie. gevaarlijke wegen met putten, soms maar één vak waarbij kruisen bijna onmogelijk was. Wegen zijn niet verlicht (geen probleem) maar de lichten van die wagens die we kruisten waren nauwelijks afgesteld of ze reden met hun grote lichten aan waardoor de seconden erna je verblind was. Voor het vallen van de nacht leverde dat wel schone foto's op.

Na een goede 1800 kilometer rijden, tientalen politiepostjes en enkele liters benzine kwamen we toe aan de grens van Mauritanie. bibberen en zweten dat het deze keer toch goed zou komen maar al die ongerustheid was voor niets. Natuurlijk vroeg elke militair en chef zijn cadeau (iedereen kreeg een pul ontsmettingsmiddel voor de handen want wij hebben enkele honderden mee) en tussen de beide landen was er een niemandszone met "bijna" onberijdbare baan en heel veel vuil.

Met z'n allen onder militaire begeleiding Nouadhibou voor cultuurshock nummer zoveel. Nog meer armoede, stof, choas en overal geiten. 's Avonds op de kampeerplaats waren we terug voltallig met de challengers  Iedereen was op de hoogte van wat er in Tanger gebeurd en uit solidariteit werd er rondgegaan met de pet waardoor onze douanekost geen 800 meer was maar een dragelijke 200. dank jullie wel!!

Volgende dag vroeg op om de Sahara in te trekken. De gidsen plukten een geit van straat voor hun avondmaal en vanaf dan was het gas geven, veel gas geven (100 liter voor een paar honderd kilometer) maar we bleven tot ieders verbazing gaan. Geluk was wel dat we voorop konden rijden want de gids zat bij ons. bij het vallen van de avond, stoppen, tenten opslaan (voor de anderen). Wij onze brancards waar we op slapen afstoffen en een tukkie doen onder 'n volle maan met rondom ons heel heel weinig behalve zand en 'n boom. Is moeilijk om daarvan foto's van te trekken maar hieronder toch een poging. 

foto hierboven; de maaltijd van onze gidsen... en hieronder de verzamelplaats voor ons vertrek. De gidsen overtuigen dat we het wel gingen aankunnen met onze voiture, wat lucht aflaten van de banden en gaaaaaan. 

Na enkele dagen kwamen we uit aan de zee waar we sliepen zijn waar we ons ons uiteindelijk vast hadden gereden. Spannend deze ochtend want de zee kwam erg fel opzetten en even leek het erop dat we gingen verzuipen. thanks to the 'discoboys' om ons eruit te slepen!

Nu op "hotel" met douche en wc! Nog een goede 1000 kilometer te gaan en twee douaneposten... 

Kort berichtje, later meer. 
in Azrou zijn we Cor tegengekomen en zijn we langs en door het Atlasgeberte gereden.

Ons eindstation lag even van de weg af. Geen afrit maar plots afslaan 20km over een zandvlakte in het donkere. Verrassend was plots een bundel van licht waar een sjiek hotel lag; zwembad, overvloed aan voedsel en dat allemaal onder een prachtige sterrenhemel, geheel anders dan camping douane enkele dagen ervoor. 's Ochtendsvroeg kon ik niet wachten om m'n ogen open te doen. We waren toegekomen in de zandduinen tussen de kamelen. Dan maar met enkele jeeps gaan tuffen door de duinen.

 's Middags was het aan ons, scheuren door de vlaktes, stof happen, vastrijden, duwen en weer verder gaan.. Herman; echt super om met zo'n betrouwbare machine daar te crossen, die jeeps konden zelf niet mee met ons. We hadden zelf een moto vanachter mee die in panne was gevallen. 

Kort bericht, alles is ok. Afgelopen twee dagen was dat wat minder. Zaten vast aan de douane van Tanger. We mochten het land niet in omdat de organisatie niet de nodige documenten bij zich had om een ziekenwagen over de grens te krijgen. Hij had wel te horen gekregen van zijn contactpersoon dat alles in orde maar dat was niet voldoende voor de douane (de wagen is nochtans ingeschreven als personenwagen maar dat telde niet voor hen). Toen begon het wachten, aanschuiven, rondlopen, zoeken, bellen, heel veel bellen. We werden naar een depot gebracht waar we overnachtte, hoorden verhalen over mensen die al een maand vastzaten, we konden geen kant uit en werden door niemand gehoord. Tot we deze middag ene Usef tegenkwamen en we ons via zijn connecties toch een weg naar buiten kopen.

Foto van bart deze nacht, ijsberend op de depot. (er stonden verschillende ziekenwagens te verroesten daar)

Het begon nochtans allemaal heel schoon die dag:

Dit ligt voor ons al vele kilometers achter de rug, maar hier kun je bekijken hoe we van start gingen in antwerpen (1min50):

http://www.youtube.com/watch?v=X0P9QVT5tPk

Tijd voor een update:

Ondertussen al 1500 kilometer gereden ongeveer, veel benzine getankt en nu net aangekomen in Tembleque, een honderdtal kilometer voorbij Madrid. Alles verloopt heel vlot, de auto doet het prima op wat gepiep bij het optrekken na. Dankzij SOS Herman komt alles wel goed!

Een foto met de ondergaande Spaanse zon... We zitten zelfs al op dezelfde manier, wellicht een neveneffect van al zoveel bij mekaar te zijn.

en er liftte zelfs iemand mee...

Heb geen ervaring met het maken van een blog, 
Eerste poging....


Ergens in februari zaten Bart en Hans samen in de zetel en daar hadden ze de laatste tijd al veel tijd in doorgebracht. Samen gingen ze op zoek naar een uitdaging, een nieuw avontuur, liefst zo ver mogelijk en met een doel waarmee ze niet enkel zichzelf zouden verrijken maar waarmee ze ook iets konden terug doen voor anderen. Van dit moment zijn er jammer genoeg geen foto's. Onderstaande afbeelding is een vage weerspiegeling van dat moment...

Antwerpen-Banjul werd onze missie (http://www.antwerpenbanjul.com/deelnemers.html) en we kozen er project 26 uit. Een ziekenhuis/ healthcenter in Sanyang die nood had aan een nieuwe ziekenwagen. Deze zou voornamelijk gebruikt worden om patiënten te vervoeren naar grotere ziekenhuizen in de hoofdstad Banjul. De oude was dringend aan vervanging toe  www.hospitalsanyang.nl

De zoektocht naar een ambulance liep vlotter dan verwacht. Op het internet botsten we op Luc Beckers en zijn bedrijf Dirix Damage Facilities http://www.dirix.org/ziekenwagens.php. Luc verkoopt ziekenwagens en staat in voor het onderhoud van vele ziekenwagens hier in Vlaanderen. Hij was geïnteresseerd in wat we zouden doen, en bleek dat hij zelf ervaringsdeskundige was met een deelname aan Paris-Dakar op zijn naam. Zelf ging hij regelmatig naar Marokko voor de verkoop van ziekenwagens. Hij gaf ons vele tips mee voor onze trip maar belangrijker was dat hij ons de wielen gaf om er heen te geraken. Voor een fel verminderde prijs konden we een Ford Transit op de kop tikken die mits de nodige herstellingen wel nog een tijdje zou kunnen draaien...

De zomer passeerde, Gentse Feesten, reisjes... en toen was het al eind augustus en kwam onze trip naar Banjul echt dichtbij. We werden uitgenodigd op de teampresentatie waar ieder team die meerijdt eens zijn wagen komt tonen. We merkten dat we nog veel te doen hadden. Even proefrijden op het zand en we waren vertrokken voor een maand vol voorbereidingen... 

En tijdens die voorbereiding dachten we om toch maar eens ons voertuig binnen te steken als controle. We kwamen uit bij Herman en zijn vrouw Christine waar Bart zijn geliefde Ford Poema al in het verleden aan toevertrouwde http://www.handelsgids.be/lochristi/garage-carrosserie-de-clercq/.  Enkele dagen later kregen we een verontrustende boodschap via de telefoon: "met deze wagen zou je Parijs nog niet gehaald hebben." Een resem van mankementen stapelde zich op maar Herman wist er raad mee en meer zelf. Met zijn jarenlange ervaring (ook in de rallywereld) zorgde hij ervoor dat de wagen zuiverder klonk en pakken meer kracht bij kreeg. Hieronder enkele foto's van hoe de motor eruit zag eu twee weken geleden... 

"We vroegen weinig maar kregen heel veel". Klopt Herman wat je zei! al een dikke dank-je-wel voor wat je voor ons en onze missie gedaan hebt! 

En toen was er ook onze drink maar daarover meer de volgende keer...