Eerste poging....
Ergens in februari zaten Bart en Hans samen in de zetel en daar hadden ze de laatste tijd al veel tijd in doorgebracht. Samen gingen ze op zoek naar een uitdaging, een nieuw avontuur, liefst zo ver mogelijk en met een doel waarmee ze niet enkel zichzelf zouden verrijken maar waarmee ze ook iets konden terug doen voor anderen. Van dit moment zijn er jammer genoeg geen foto's. Onderstaande afbeelding is een vage weerspiegeling van dat moment...
Antwerpen-Banjul werd onze missie (http://www.antwerpenbanjul.com/deelnemers.html) en we kozen er project 26 uit. Een ziekenhuis/ healthcenter in Sanyang die nood had aan een nieuwe ziekenwagen. Deze zou voornamelijk gebruikt worden om patiënten te vervoeren naar grotere ziekenhuizen in de hoofdstad Banjul. De oude was dringend aan vervanging toe www.hospitalsanyang.nl
De zoektocht naar een ambulance liep vlotter dan verwacht. Op het internet botsten we op Luc Beckers en zijn bedrijf Dirix Damage Facilities http://www.dirix.org/ziekenwagens.php. Luc verkoopt ziekenwagens en staat in voor het onderhoud van vele ziekenwagens hier in Vlaanderen. Hij was geïnteresseerd in wat we zouden doen, en bleek dat hij zelf ervaringsdeskundige was met een deelname aan Paris-Dakar op zijn naam. Zelf ging hij regelmatig naar Marokko voor de verkoop van ziekenwagens. Hij gaf ons vele tips mee voor onze trip maar belangrijker was dat hij ons de wielen gaf om er heen te geraken. Voor een fel verminderde prijs konden we een Ford Transit op de kop tikken die mits de nodige herstellingen wel nog een tijdje zou kunnen draaien...
De zomer passeerde, Gentse Feesten, reisjes... en toen was het al eind augustus en kwam onze trip naar Banjul echt dichtbij. We werden uitgenodigd op de teampresentatie waar ieder team die meerijdt eens zijn wagen komt tonen. We merkten dat we nog veel te doen hadden. Even proefrijden op het zand en we waren vertrokken voor een maand vol voorbereidingen...
En tijdens die voorbereiding dachten we om toch maar eens ons voertuig binnen te steken als controle. We kwamen uit bij Herman en zijn vrouw Christine waar Bart zijn geliefde Ford Poema al in het verleden aan toevertrouwde http://www.handelsgids.be/lochristi/garage-carrosserie-de-clercq/. Enkele dagen later kregen we een verontrustende boodschap via de telefoon: "met deze wagen zou je Parijs nog niet gehaald hebben." Een resem van mankementen stapelde zich op maar Herman wist er raad mee en meer zelf. Met zijn jarenlange ervaring (ook in de rallywereld) zorgde hij ervoor dat de wagen zuiverder klonk en pakken meer kracht bij kreeg. Hieronder enkele foto's van hoe de motor eruit zag eu twee weken geleden...
"We vroegen weinig maar kregen heel veel". Klopt Herman wat je zei! al een dikke dank-je-wel voor wat je voor ons en onze missie gedaan hebt!
En toen was er ook onze drink maar daarover meer de volgende keer...
